AIDAN BAKER "Aneira"
Reviews
On ne s’intéressera pas si précocement à Already Drowning, dont le casting de voix féminines et le premier extrait habité par le timbre éraillé de la Canadienne Clara Engel parlent d’eux-mêmes, puisqu’il nous faudra attendre encore un peu - deux petits mois - pour pouvoir le découvrir du côté de Gizeh Records. Et pas question non plus de nous étendre ici sur le premier album de B/B/S/ à paraître quant à lui dans quelques jours à peine, sachant qu’on ne manquera pas d’occasions pour revenir sur cette nouvelle pièce maîtresse du label Miasmah attendue de pied ferme par les amateurs de jams ambient tribaux et ténébreux. Place donc pour le moment à deux albums d’inspiration tout à fait différente, plus immersifs et insidieux, car c’est finalement sous la surface de ses marées de drones opaques qu’Aidan Baker, jamais à court de sorties, demeure bien souvent le plus fascinant.
D’un côté, Aneira, une pièce de 47 minutes évoquant ces masses de glace mouvantes et craquelantes des pôles chères au label italien Glacial Movements, enregistrée à l’aide d’une 12-cordes frottée par différents outils (on reconnaîtra notamment dans certaines sonorités quasi psychédéliques l’effet caractéristique du jeu à l’archer, ou pour d’autres les radiations typiques d’un ustensile de métal) et soumises à divers traitements pour en arriver à une boucle sans fin de nappes entrelacées ; des variations hiératiques qui semblent se succéder de toute éternité, du moins jusqu’à ce qu’émergent de cet iceberg fragile et imposant à la fois des coulées d’accords plus dramaturgiques voire funestes, un début de fonte aux allures de début de la fin.INDIE ROCK MAGAZINE
D’un côté, Aneira, une pièce de 47 minutes évoquant ces masses de glace mouvantes et craquelantes des pôles chères au label italien Glacial Movements, enregistrée à l’aide d’une 12-cordes frottée par différents outils (on reconnaîtra notamment dans certaines sonorités quasi psychédéliques l’effet caractéristique du jeu à l’archer, ou pour d’autres les radiations typiques d’un ustensile de métal) et soumises à divers traitements pour en arriver à une boucle sans fin de nappes entrelacées ; des variations hiératiques qui semblent se succéder de toute éternité, du moins jusqu’à ce qu’émergent de cet iceberg fragile et imposant à la fois des coulées d’accords plus dramaturgiques voire funestes, un début de fonte aux allures de début de la fin.INDIE ROCK MAGAZINE
Aidan Baker, c’est toute une histoire. S’attaquer à sa discographie gargantuesque, c’est faire du saut à l’élastique (sans élastique) dans un puits (sans fond). Bref, quand on tend la main, on ne sait pas si ce qu’on va pêcher c’est un bon disque, une découverte ou une croute. Autrement plus connu pour son projet Nadja, compilant ce qu’il y a de mieux et de pas mieux, Aidan Baker plait, fascine, répugne par sa démarche hérité des Swans ou Sonic Youth en mode shoegaze minimaliste. Traitement guitaristique poussant les portes du drone, de la contemplation et de la répétition. Seul quelques mélomanes avides, ou un peu givrés, et autres chroniqueurs sont capables de percevoir toutes les facettes de son style, ses doutes, ses albums loupés ou réussis. Moi, j’en suis incapable. Alors je fais quoi ? Je prends ce qui se présente comme un tout et advienne que pourra.
"Aneira", nouvelle sortie (aux milieux de plein d’autres) a de quoi tirer son épingle du jeu. Certes l’exercice n’a rien de nouveau, mais c’est là pour moi l’occasion d’y faire une sorte de comparaison. Le bonhomme a atteint une maitrise de son instrument, à tel point qu’on ne le reconnait plus. Sur un titre unique de plus de quarante minutes, ce dernier façonne une sculpture qui, au premier abord, semble nébuleuse, sans début ni fin, parvient à créer un climat accrocheur refusant obstinément de lâcher la main, comme l’enfant, terrifié à l’idée qu’on l’abandonne. L’impression d’une corde qu’on tire, étire, et qui se répercute en écho sur un fond opaque grossissant ostensiblement. Aidan s’éloigne des marais boueux, sans trop l’être, pour une pièce posée, travaillée avec minutie et finalement avec modestie (compte tenu d’un format pouvant paraître prétentieux).
Quelqu’un pense qu’on peut s’endormir ? Peine perdue. On est maintenu, perturbé par ce fil tendu, qui nous montre un chemin dont on ne connait pas l’issue. Et nous, on le suit. Après tout, c’est notre seul lien. Il transporte une émotion, difficile à éclaircir certes, mais suffisamment captivante pour que notre curiosité soit soumise à un choc électrique. Il n’y aura pas de réponse. C’est brutal, ok, mais c’est parce que chacun s'y fera sa propre interprétation. On trouvera bien des notes, oui des notes, apparaissant, ballade folk au ralenti forçant une concentration qu’on croyait désuète, levant le voile sur un paysage contemplatif et incertain. Aidan Baker ne propose rien, il donne, et c’est ce pourquoi certains le flinguent à la moindre occasion.
"Aneira", plus qu’une pièce drone finement ciselée, et qui perso, me fait plaisir, est à prendre comme un poème sans mot (d’ailleurs, un texte que personne ne lira accompagne le disque), touchant, sensible, peut-être un poil trop sérieux pour amener une adhésion complète. Et, parfois (et bien souvent), il est préférable de sentir un poème imaginaire ou les sons deviennent des rimes, les drones, des alexandrins... Bref, quand les mots se taisent…
Jérémy Urbain (8/10)CLAIRE et OBSCUR
"Aneira", nouvelle sortie (aux milieux de plein d’autres) a de quoi tirer son épingle du jeu. Certes l’exercice n’a rien de nouveau, mais c’est là pour moi l’occasion d’y faire une sorte de comparaison. Le bonhomme a atteint une maitrise de son instrument, à tel point qu’on ne le reconnait plus. Sur un titre unique de plus de quarante minutes, ce dernier façonne une sculpture qui, au premier abord, semble nébuleuse, sans début ni fin, parvient à créer un climat accrocheur refusant obstinément de lâcher la main, comme l’enfant, terrifié à l’idée qu’on l’abandonne. L’impression d’une corde qu’on tire, étire, et qui se répercute en écho sur un fond opaque grossissant ostensiblement. Aidan s’éloigne des marais boueux, sans trop l’être, pour une pièce posée, travaillée avec minutie et finalement avec modestie (compte tenu d’un format pouvant paraître prétentieux).
Quelqu’un pense qu’on peut s’endormir ? Peine perdue. On est maintenu, perturbé par ce fil tendu, qui nous montre un chemin dont on ne connait pas l’issue. Et nous, on le suit. Après tout, c’est notre seul lien. Il transporte une émotion, difficile à éclaircir certes, mais suffisamment captivante pour que notre curiosité soit soumise à un choc électrique. Il n’y aura pas de réponse. C’est brutal, ok, mais c’est parce que chacun s'y fera sa propre interprétation. On trouvera bien des notes, oui des notes, apparaissant, ballade folk au ralenti forçant une concentration qu’on croyait désuète, levant le voile sur un paysage contemplatif et incertain. Aidan Baker ne propose rien, il donne, et c’est ce pourquoi certains le flinguent à la moindre occasion.
"Aneira", plus qu’une pièce drone finement ciselée, et qui perso, me fait plaisir, est à prendre comme un poème sans mot (d’ailleurs, un texte que personne ne lira accompagne le disque), touchant, sensible, peut-être un poil trop sérieux pour amener une adhésion complète. Et, parfois (et bien souvent), il est préférable de sentir un poème imaginaire ou les sons deviennent des rimes, les drones, des alexandrins... Bref, quand les mots se taisent…
Jérémy Urbain (8/10)CLAIRE et OBSCUR
A ogni suo nuovo disco (e di norma, tra Cd-R e album ufficiali non si scende mai sotto i 5 all'anno), Aidan Baker verte il suo pluriforme linguaggio ambientale verso una nuova meta. In una delle precedenti due puntate targate 2013 il californiano d'adozione berlinese aveva già guardato al macrocosmo dell'industrial, collaborando con i Plurals nel virulento “Glass Crocodile Medicine”, salvo poi accantonare il tutto e preparare un “Already Drowning” tutto misticismo e tradizione, in uscita il mese prossimo. Trattasi infatti di una raccolta di canzoni scritte ispirandosi alle leggende sugli “spiriti acquatici femminili” (parlando più chiaro, le sirene), in gran parte eseguite con strumenti acustici e con le voci di numerose ospiti (Jessica Baliff la più blasonata) a svolgere il ruolo di protagoniste.
Di mezzo, però, c'è questo “Aneira”, che lo vede stringere l'ennesimo sodalizio discografico, questa volta con l'italiana Glacial Movements, etichetta dall'estetica da tempo delineata alla quale Baker tenta di adattare i suoi esperimenti cosmico-industriali. Il campo d'azione del chitarrista resta quello dell'ambient-drone, nel suo versante più “sporco” e mescolato al rumor bianco, senza per questo mai perdere di vista la quiete né lanciarsi nell'avanguardia. L'elemento nuovo in questo lavoro è dato proprio dal sentore industriale che vi si respira da cima a fondo, grazie ad un massiccio utilizzo di suoni tipicamente “macchinali” e alla gelida oscurità – ecco il contatto con l'estetica di Tedeschi & co. - che fa da padrona fra rimostranze rumoriste e soffi glaciali.
Il risultato, a dire il vero, si discosta poco dai territori coltivati e consegnati alla storia del genere da personaggi come Raison D'Être e Troum, senza voler citare la pletoria di musicisti già vicini a tale mondo dalle parti dell'estremo Nord Europa. A comporre il disco è un'unica suite, omonima, della durata di tre quarti d'ora abbondanti e divisibile in tre parti: nella prima l'immersione è in un doom-drone a dire il vero piuttosto “tradizionalista” (siamo dalle parti di Ktl, ma ci si potrebbe addirittura confondere con lo Steve Roach delle ultime collaborazioni con vidnaObmana, “InnerZone” su tutte), un telaio di droni in lento movimento che prendono forma di minuto in minuto. Una volta raggiunto l'equilibrio, si entra nella seconda parte, dove le venature industriali si issano in primo piano avvinghiando l'ambiente per una ventina di minuti circa (Troum docet), prima del finale affidato a vaghi arpeggi di chitarra (stranamente fino a prima quasi inudibile).
“Aneira” aggiunge un tassello ulteriore ad un bacino artistico che Baker sembra intenzionato a voler espandere di uscita in uscita, ma lo fa senza riuscire a raggiungere gli apici comunicativi dei suoi migliori lavori. Risulta all'ascolto come un buon prodotto di un artigiano ormai padrone di molte tecniche, un po' troppo concepito e decisamente non abbastanza spontaneo. Un rischio dal quale è difficile districarsi quando si parte con l'obiettivo ben chiaro di volersi rifare a certe sonorità e che sia Baker che il catalogo Glacial Movements erano quasi sempre riusciti a evitare. Ma se nessuno è perfetto, “Aneira” può considerarsi per entrambi tutt'altro che un fallimento.ONDAROCK
Di mezzo, però, c'è questo “Aneira”, che lo vede stringere l'ennesimo sodalizio discografico, questa volta con l'italiana Glacial Movements, etichetta dall'estetica da tempo delineata alla quale Baker tenta di adattare i suoi esperimenti cosmico-industriali. Il campo d'azione del chitarrista resta quello dell'ambient-drone, nel suo versante più “sporco” e mescolato al rumor bianco, senza per questo mai perdere di vista la quiete né lanciarsi nell'avanguardia. L'elemento nuovo in questo lavoro è dato proprio dal sentore industriale che vi si respira da cima a fondo, grazie ad un massiccio utilizzo di suoni tipicamente “macchinali” e alla gelida oscurità – ecco il contatto con l'estetica di Tedeschi & co. - che fa da padrona fra rimostranze rumoriste e soffi glaciali.
Il risultato, a dire il vero, si discosta poco dai territori coltivati e consegnati alla storia del genere da personaggi come Raison D'Être e Troum, senza voler citare la pletoria di musicisti già vicini a tale mondo dalle parti dell'estremo Nord Europa. A comporre il disco è un'unica suite, omonima, della durata di tre quarti d'ora abbondanti e divisibile in tre parti: nella prima l'immersione è in un doom-drone a dire il vero piuttosto “tradizionalista” (siamo dalle parti di Ktl, ma ci si potrebbe addirittura confondere con lo Steve Roach delle ultime collaborazioni con vidnaObmana, “InnerZone” su tutte), un telaio di droni in lento movimento che prendono forma di minuto in minuto. Una volta raggiunto l'equilibrio, si entra nella seconda parte, dove le venature industriali si issano in primo piano avvinghiando l'ambiente per una ventina di minuti circa (Troum docet), prima del finale affidato a vaghi arpeggi di chitarra (stranamente fino a prima quasi inudibile).
“Aneira” aggiunge un tassello ulteriore ad un bacino artistico che Baker sembra intenzionato a voler espandere di uscita in uscita, ma lo fa senza riuscire a raggiungere gli apici comunicativi dei suoi migliori lavori. Risulta all'ascolto come un buon prodotto di un artigiano ormai padrone di molte tecniche, un po' troppo concepito e decisamente non abbastanza spontaneo. Un rischio dal quale è difficile districarsi quando si parte con l'obiettivo ben chiaro di volersi rifare a certe sonorità e che sia Baker che il catalogo Glacial Movements erano quasi sempre riusciti a evitare. Ma se nessuno è perfetto, “Aneira” può considerarsi per entrambi tutt'altro che un fallimento.ONDAROCK
Inarrestabile nella sua prolificità, Aidan Baker rinnova il sodalizio con Alessandro Tedeschi (risalente ai tempi dello split “Magma To Ice”, 2008), destinando all’etichetta dell’artista romano Glacial Movements la sua personale rappresentazione di un suono ghiacciato, in lenta ma inesorabile trasformazione.“Aneira”, termine gaelico per indicare la neve, è un’unica lunga pièce di oltre tre quarti d’ora di durata, frutto del lato più sperimentale dell’artista canadese, che l’ha creata avendo come unica matrice sonora una dodici corde acustica, suonata con diversi oggetti e in seguito sottoposta a profonde manipolazioni.Ne risulta una sinfonia di riverberi in lenta evoluzione, che muove dall’iniziale soffio ambientale per dipanarsi attraverso una costante tensione di frequenze basse, percorse da folate gelide e flebili moti crepitanti.In piena coerenza con la missione concettuale dell’etichetta romana, Aidan Baker ha sfoderato nelle imponenti sedimentazioni sonore di “Aneira” la sua opera più isolazionista. Eppure, un profilo totalmente diverso dell’artista canadese è già all’orizzonte…MUSIC WON'T SAVE YOU
ROCKERILLA (2013 April)'Aneira' is Aidan Baker's impressionistic electro-acoustic tribute to the romantic image of "ice moving or breaking and wind or snowstorms", using only his favoured 12-string guitar. It shimmers and unfolds as one, long, 47-minute piece rendering slow-moving harmonics and trickling barely-melodies from his spindly string picks.BOOMKAT
„Aneira” po walijsku znaczy „śnieg”. W języku Aidana Bakera wygląda to na prawie 48 minut minimalistycznej, ambientowej symfonii.
Aidan Baker zrobił w życiu tyle, że swoimi dokonaniami mógłby obdarować kilkudziesięciu everymanów na całym świecie i staliby się poważnymi obywatelami – artystami, myślicielami, performerami. Ten kanadyjski muzyk aktywnie wydaje od ponad 10 lat – jest autorem niezliczonej ilości niezależnych wydawnictw nurtu ambient/drone, współpracował i tworzył z m.in. Jessicą Baillif, Timem Heckerem, z kwartetem Pendereckiego, Riga Sinfonietta. Ponadto znany jest jako poeta i autor różnych pism krytycznych. W styczniu 2013 roku znalazł się w berlińskim Broken Spine Studio z 12-strunową gitarą akustyczną. Została ona poddana rozmaitym torturom – poszarpano i poszczypano jej struny, poobtłukiwano pudło rezonansowe, strojono we wszystkie możliwe konfiguracje. Wyciśnięte z niej dźwięki poddano obróbce przy użyciu cyfrowych narzędzi, wtłoczono w rozedrganą przestrzeń, w chóralne i monumentalne tło. Baker wie jak to robić – mimo że kształcono go na flecistę, to gitara stała się wyróżnikiem jego twórczości.
Jeden dźwiękowy strumień, jedna dronowa fala, której skoki intensywności, brzęknięcia strun, kontrapunkty dodają logicznej spójności – bo ten kontrolowany chaos w zamyśle autora ma przedstawiać burzę śnieżną, pękanie lodu, polarny wiatr, wciskający się wszędzie mróz i drobny śnieg.
Ta minimalistyczna monotonia, trwająca prawie tyle, ile godzina lekcyjna w szkole jest podniesiona do tak wysokiej złożoności, że najmniejszy syk zmutowanej struny gitarowej czy przesterowane echo ma potężny wydźwięk – szczególnie w najbardziej wyrazistej, najgłośniejszej środkowej partii.
„Aneira” rozwija się powoli – kiedy to zrobi pokazuje przerażającą szumem głębię. Przy końcu staje jest łagodna, gdy kapie ciepłymi gitarowymi łzami. Niektóre dźwięki są delikatne i ulotne, jak płatki śniegu, sięgają wręcz post-rocka, a niektóre ostre i przenikliwe niczym trzask przełamujących się lodowych brył. Fascynująca, dźwiękowa zagadka.
Do wydania (digipacku) albumu dołączono poemat Aidana Bakera o tym samym tytule.NOWAMUZYKA
Aidan Baker zrobił w życiu tyle, że swoimi dokonaniami mógłby obdarować kilkudziesięciu everymanów na całym świecie i staliby się poważnymi obywatelami – artystami, myślicielami, performerami. Ten kanadyjski muzyk aktywnie wydaje od ponad 10 lat – jest autorem niezliczonej ilości niezależnych wydawnictw nurtu ambient/drone, współpracował i tworzył z m.in. Jessicą Baillif, Timem Heckerem, z kwartetem Pendereckiego, Riga Sinfonietta. Ponadto znany jest jako poeta i autor różnych pism krytycznych. W styczniu 2013 roku znalazł się w berlińskim Broken Spine Studio z 12-strunową gitarą akustyczną. Została ona poddana rozmaitym torturom – poszarpano i poszczypano jej struny, poobtłukiwano pudło rezonansowe, strojono we wszystkie możliwe konfiguracje. Wyciśnięte z niej dźwięki poddano obróbce przy użyciu cyfrowych narzędzi, wtłoczono w rozedrganą przestrzeń, w chóralne i monumentalne tło. Baker wie jak to robić – mimo że kształcono go na flecistę, to gitara stała się wyróżnikiem jego twórczości.
Jeden dźwiękowy strumień, jedna dronowa fala, której skoki intensywności, brzęknięcia strun, kontrapunkty dodają logicznej spójności – bo ten kontrolowany chaos w zamyśle autora ma przedstawiać burzę śnieżną, pękanie lodu, polarny wiatr, wciskający się wszędzie mróz i drobny śnieg.
Ta minimalistyczna monotonia, trwająca prawie tyle, ile godzina lekcyjna w szkole jest podniesiona do tak wysokiej złożoności, że najmniejszy syk zmutowanej struny gitarowej czy przesterowane echo ma potężny wydźwięk – szczególnie w najbardziej wyrazistej, najgłośniejszej środkowej partii.
„Aneira” rozwija się powoli – kiedy to zrobi pokazuje przerażającą szumem głębię. Przy końcu staje jest łagodna, gdy kapie ciepłymi gitarowymi łzami. Niektóre dźwięki są delikatne i ulotne, jak płatki śniegu, sięgają wręcz post-rocka, a niektóre ostre i przenikliwe niczym trzask przełamujących się lodowych brył. Fascynująca, dźwiękowa zagadka.
Do wydania (digipacku) albumu dołączono poemat Aidana Bakera o tym samym tytule.NOWAMUZYKA
Album pieno Aidan Baker continuare a rilasciare energia così come il rilascio di lavoro da solista, il lavoro di collaborazione di massa, così come un membro Nadja, ARC, della Luce Infinita Ltd. ha, Roma ha rilasciato Loscil, bvdub, e Celere liberare dai popolari ambientali etichetta Glacial Movements di.
Ora la sua produzione utilizzando solo il suono che l'elaborazione digitale per il suono della sua chitarra e la chitarra acustica a 12 corde. Il suono del drone a strati sono dim cambiato come il suono delle corde crisi del rumore rumore metallico del basso e rigido, e il drone nuovo mood tetro era tetro, come il rumore di feedback, il suono di riverbero di chitarra Te, ho creato un suono drone-noise-drone scuro e profondo. La pista di un lungo di 47 minuti per tutta una canzone, ma è un suono drone-noise-drone che non può essere sentito in tutti gli elementi di folk che non conosci e che è fatto solo con la chitarra acustica a meno che non si dice fino a 40 minuti il tempo di , sarà sviluppato in un suono sperimentale-drone di chitarra acustica arpeggio frammentario è applicato dal 40 al minuto, suono tempestato di albero di banyan all'ultimo minuto. Suono d'ambiente per farvi sentire e drone drone-scuro è raccomandabile sia verso la ventola funziona sistema drone finora di Aidan Baker, del lavoro della Glacial Movements, di pesi Do ~ umi, il magnifico paesaggio di neve e ghiaccio (sì significa "neve" in gallese titolo di questo lavoro "Aneira" è), abbinato al suono in linea con il colore dell'etichetta della Glacial Movements che il tema è profondo lavoro di ambient-drone.LINUS RECORDS
Ora la sua produzione utilizzando solo il suono che l'elaborazione digitale per il suono della sua chitarra e la chitarra acustica a 12 corde. Il suono del drone a strati sono dim cambiato come il suono delle corde crisi del rumore rumore metallico del basso e rigido, e il drone nuovo mood tetro era tetro, come il rumore di feedback, il suono di riverbero di chitarra Te, ho creato un suono drone-noise-drone scuro e profondo. La pista di un lungo di 47 minuti per tutta una canzone, ma è un suono drone-noise-drone che non può essere sentito in tutti gli elementi di folk che non conosci e che è fatto solo con la chitarra acustica a meno che non si dice fino a 40 minuti il tempo di , sarà sviluppato in un suono sperimentale-drone di chitarra acustica arpeggio frammentario è applicato dal 40 al minuto, suono tempestato di albero di banyan all'ultimo minuto. Suono d'ambiente per farvi sentire e drone drone-scuro è raccomandabile sia verso la ventola funziona sistema drone finora di Aidan Baker, del lavoro della Glacial Movements, di pesi Do ~ umi, il magnifico paesaggio di neve e ghiaccio (sì significa "neve" in gallese titolo di questo lavoro "Aneira" è), abbinato al suono in linea con il colore dell'etichetta della Glacial Movements che il tema è profondo lavoro di ambient-drone.LINUS RECORDS
Album solista Aidan Baker del giocatore / chitarrista più, noto anche come membro di Nadja e la collaborazione di live e in studio Tim Hecker, Carla Bozulich, e simili Jessica Baillif.
Suono di Baker, che combina l'effetto elettronico di un sacco di suonare la chitarra e chitarra preparata unico, è definito come i generi musicali, come sperimentale e ambiente in generale, ma Shugezu, post-rock, musica contemporanea, profondità è l'influenza da sentire jazz. Elaborando solo il suono della chitarra 12 corde, per distribuire in modo rilassato mentre intrecciato con uno strato di suono li produce un suono che ricorda il vento e il movimento, la tempesta di neve di ghiaccio, un lungo grande ambiente di scala in questo lavoro- lavoro drone.P*DIS ONLINE SHOP
Suono di Baker, che combina l'effetto elettronico di un sacco di suonare la chitarra e chitarra preparata unico, è definito come i generi musicali, come sperimentale e ambiente in generale, ma Shugezu, post-rock, musica contemporanea, profondità è l'influenza da sentire jazz. Elaborando solo il suono della chitarra 12 corde, per distribuire in modo rilassato mentre intrecciato con uno strato di suono li produce un suono che ricorda il vento e il movimento, la tempesta di neve di ghiaccio, un lungo grande ambiente di scala in questo lavoro- lavoro drone.P*DIS ONLINE SHOP
Mit “Aneira” (walisisch für Schnee) veröffentlicht der kanadische Multiinstrumentalist Aidan Baker einen 48 Minuten Ambient/Postrock Track für das italienische Glacial Movements Imprint. Bekannt auch durch seine Kollaborationen mit Tim Hecker und dem zeitgenössischen Klassik Ensemble The Penderecki Quartet, entlehnt Baker die Idee hinter “Aneira” der Robert Fripp’schen Soundästhetik auf dessen “Frippertronics” und erweitert diese. Die durch Effektgeräte modulierte, und mit unterschiedlichen Techniken gespielte 12-String Gitarre wirkt wie unter meterhohen Schnee, direkt auf die gefrorene Erde geschoben. Lange, sich umschlingende Harmoniebögen und eine sich behutsam aufbauende Dramaturgie lassen das Stück beben und schlussendlich zum Brodeln bringen, die Schneedecke schmilzt und die erkaltete Erde erwärmt sich. Selten wurde der Übergang zwischen Winter und Frühling so dringlich nachempfunden, dieser kleine Moment, in dem das Leben nach langem Warten wieder von unten durch den Boden bricht. Baker hat in den letzten Jahren auch mehrere Poesie Bücher geschrieben. Das ist mehr als deutlich zu spüren.NO ONES BOOKS
Het Italiaanse Glacial Movements label van muzikant Alessandro Tedeschi (zelf in Netherworld en Liquid Ghosts) richt zich op de meer experimentele ambient en specifiek op de ijzige en isolationistische ambient. Wie daar eens een goede compilatie vol van wil horen, moet maar eens naar het geweldige Ambient 4 Isolationism(1994) luisteren. Maar goed, ik dwaal af, wat overigens wel bij het genre past dat dit Italiaanse label uit wil dragen. Onder meer Loscil, Lull, Rapoon, Bvdub, Oophoi, Francisco López, Celer en zijn eigen projecten hebben er sinds 2006 hun heil gevonden. Wie de genoemde artiesten kent, weet ook hoe groot en breed het ambientuniversum is en kan concluderen dat Glacial Movements een bijzonder en gevarieerd label is. Om dat nog eens extra te onderstrepen, zal ik de nummers 13, 14 en 17 uit de catalogus bespreken. De eerste twee nog van vorig jaar en de laatste gloeit nog na, zo vers. Verder een ijzig drieluik kan ik alvast verklappen.
Nieuw op het label is de Canadese multi-instrumentalist Aidan Baker, die tegenwoordig in Berlijn woont. Hij is niet eenvoudig te duiden, want naast muzikant is hij ook dichter en heeft al twee boeken uitgebracht. Als muzikant gaat deze geschoolde fluitist en onder meer autodidact gitarist en drummer alle kanten uit in verschillende projecten en op diverse labels. Baker is het meest bekend van de groep Nadja, maar laat ook van zich horen in ARC en Mnemosyne (beide met zijn broer Richard), Infinite Light Ltd. (met Nathan Amundson van Rivulets en Mathew Sweet van Boduf Songs), Scythling, Whisper Room en onlangs nog in B/B/S (met Andrea Belfi en Erik Skodvin). Verder werkt hij met legio artiesten samen, onder wie bijvoorbeeld Tim Hecker, Fear Falls Burning, Troum, Carla Bozulich, Jessica Baillif en Ultra Milkmaids. Zijn muziek loopt daarbij uiteen van doom drones, experimentele muziek, post-rock en neoklassiek. Alleen zijn solodiscografie is al imponerend lang, maar hij brengt dan ook aan de lopende band albums uit, die stuk voor stuk hoog van kwaliteit zijn. Voor zijn nieuwste cd Aneira, hetgeen Wels voor “sneeuw” is, heeft hij met een 12-snarige gitaar één lange track van bijna 48 minuten gefabriceerd. Hoewel je bij beluistering het idee hebt dat er veel meer instrumenten en artiesten betrokken zijn. Hij heeft diverse tools en elektronica ingezet om zijn creatie vorm te geven. Met deze langzaam veranderende en voortschrijdende muziek heeft hij het effect van schuivend en kraken ijs en de wind van een sneeuwstorm in geluid willen vatten. Hierin is hij bijzonder goed geslaagd. Je krijgt een ijzige mix van drones, ambient, shoegaze, neoklassiek en ook akoestische gitaarklanken, waarbij het totaalgeluid biologerend en hypnotiserend is. Hij zorgt dat je wordt meegezogen in een maalstroom waar je niet aan kan en wil ontsnappen. Een zachte lawine, maar wel één die je helemaal bedekt. Het is niet alleen knap wat hij uit één instrument weet te toveren, het is ook nog eens van een overdonderende, mysterieuze schoonheid waarbij elke vergelijking de plank misslaat. Een aangrijpend meesterwerk.SUBJECTIVISTEN
Nieuw op het label is de Canadese multi-instrumentalist Aidan Baker, die tegenwoordig in Berlijn woont. Hij is niet eenvoudig te duiden, want naast muzikant is hij ook dichter en heeft al twee boeken uitgebracht. Als muzikant gaat deze geschoolde fluitist en onder meer autodidact gitarist en drummer alle kanten uit in verschillende projecten en op diverse labels. Baker is het meest bekend van de groep Nadja, maar laat ook van zich horen in ARC en Mnemosyne (beide met zijn broer Richard), Infinite Light Ltd. (met Nathan Amundson van Rivulets en Mathew Sweet van Boduf Songs), Scythling, Whisper Room en onlangs nog in B/B/S (met Andrea Belfi en Erik Skodvin). Verder werkt hij met legio artiesten samen, onder wie bijvoorbeeld Tim Hecker, Fear Falls Burning, Troum, Carla Bozulich, Jessica Baillif en Ultra Milkmaids. Zijn muziek loopt daarbij uiteen van doom drones, experimentele muziek, post-rock en neoklassiek. Alleen zijn solodiscografie is al imponerend lang, maar hij brengt dan ook aan de lopende band albums uit, die stuk voor stuk hoog van kwaliteit zijn. Voor zijn nieuwste cd Aneira, hetgeen Wels voor “sneeuw” is, heeft hij met een 12-snarige gitaar één lange track van bijna 48 minuten gefabriceerd. Hoewel je bij beluistering het idee hebt dat er veel meer instrumenten en artiesten betrokken zijn. Hij heeft diverse tools en elektronica ingezet om zijn creatie vorm te geven. Met deze langzaam veranderende en voortschrijdende muziek heeft hij het effect van schuivend en kraken ijs en de wind van een sneeuwstorm in geluid willen vatten. Hierin is hij bijzonder goed geslaagd. Je krijgt een ijzige mix van drones, ambient, shoegaze, neoklassiek en ook akoestische gitaarklanken, waarbij het totaalgeluid biologerend en hypnotiserend is. Hij zorgt dat je wordt meegezogen in een maalstroom waar je niet aan kan en wil ontsnappen. Een zachte lawine, maar wel één die je helemaal bedekt. Het is niet alleen knap wat hij uit één instrument weet te toveren, het is ook nog eens van een overdonderende, mysterieuze schoonheid waarbij elke vergelijking de plank misslaat. Een aangrijpend meesterwerk.SUBJECTIVISTEN
Considerato il caotico groviglio di produzioni ambient e drone orienteddell'ultima decade, con le decine e decine di progetti nati e morti nel giro di un biennio, un anno, un semestre, riuscire a stabilire un trademark stilistico riconoscibile non era e non è impresa facile. Aidan Baker significa soprattutto chitarra "trattata". Il suo stile lo riconosci subito in mezzo a mille, per l'abilità nel creare uno spazio liquido, diafano, dall'umore cangiante e in costante divenire. Aneira, termine gaelico che significa "neve", è una piece di quarantacinque minuti creata partendo da una dodici corde e poi successivamente corretta elettronicamente.
Siamo vicini all'idea di isolazionismo gelido della Glacial Movements, etichetta italiana dal fascino old school che di volta in volta interroga il meglio della comunità ambient sui concetti di gelo, ghiaccio, freddo e quindi sul brivido esistenziale dell'uomo solo in mezzo a un nulla bianco che annichilisce, secondo un'idea di "fine della terra" la cui letteratura è vecchia quanto l'uomo. L'Aneira di Baker è soprattutto la rappresentazione sonora di un blocco di ghiaccio in lento divenire che viene frustato da turbini di tempesta. Il movimento musicale che ne consegue è quindi rumoroso, mosso, agitato, secondo canoni solo talvolta espressi dal canadese, se non si prendono in considerazione i progetti collaterali.
C'è qualcosa della weltanschauung heckeriana del Radio Amor nel modo in cui le singole tracce vengono intessute nello spesso bordone centrale. L'ultimo movimento vira su territori pastorali sulla scorta di un arpeggio lirico che si apre un varco nella bufera e stempera non poco l'angosciata tenebra della messa in scena. Pur essendo distanti da capolavori comeOneiromancer e Dog Fox Gone To Ground, inserito nel più vasto mosaico della Glacial Movements, il fascino dell'operazione appare evidente.
(7.0/10)SENTIREASCOLTARE
Siamo vicini all'idea di isolazionismo gelido della Glacial Movements, etichetta italiana dal fascino old school che di volta in volta interroga il meglio della comunità ambient sui concetti di gelo, ghiaccio, freddo e quindi sul brivido esistenziale dell'uomo solo in mezzo a un nulla bianco che annichilisce, secondo un'idea di "fine della terra" la cui letteratura è vecchia quanto l'uomo. L'Aneira di Baker è soprattutto la rappresentazione sonora di un blocco di ghiaccio in lento divenire che viene frustato da turbini di tempesta. Il movimento musicale che ne consegue è quindi rumoroso, mosso, agitato, secondo canoni solo talvolta espressi dal canadese, se non si prendono in considerazione i progetti collaterali.
C'è qualcosa della weltanschauung heckeriana del Radio Amor nel modo in cui le singole tracce vengono intessute nello spesso bordone centrale. L'ultimo movimento vira su territori pastorali sulla scorta di un arpeggio lirico che si apre un varco nella bufera e stempera non poco l'angosciata tenebra della messa in scena. Pur essendo distanti da capolavori comeOneiromancer e Dog Fox Gone To Ground, inserito nel più vasto mosaico della Glacial Movements, il fascino dell'operazione appare evidente.
(7.0/10)SENTIREASCOLTARE
Le blizzard s’accorde à tes pas, et les absents soufflent la neige derrière tes yeux. La glace soulève lentement les dépouilles du temps, s’ouvre et se referme, aspirant ta solitude dans un paysage aux contours incertains.La productivité infatigable du canadien Aidan Baker n’est toujours pas en berne, n’en déplaise à certains. Après avoir notamment sorti Brick Mask aux côtés d’Erik Skodvin et d’Andrea Belfi en fin février dernier, le voici qui publie deux albums sous son propre nom à peu de temps d’intervalle.Already Drowning, sur Gizeh Records, sur lequel il s’écarte de ses sillons familiers pour s’entourer de différentes voix féminines, et Aneira. Celui-ci paraît sur le label italien Glacial Movements, où l’on retrouve Celer, Pjusk ou encore Retina.it, tous liés autour du désir de faire des territoires froids et inhospitaliers une inspiration sonore.Aneira, qui signifie « neige » en gallois, est une piste unique de presque cinquante minutes. Pour cet album, Aidan Baker se saisit d’une guitare 12 cordes qu’il manipule et étire avec divers outils, engendrant textures et résonances polaires. L’exercice n’est certes pas nouveau pour lui, mais il atteint sur cet album une maîtrise vertigineuse susceptible de noyer les poumons de l’auditeur dans un engourdissement hypnotique.La guitare est ici jouée dans la brûlure de vents qui tournoient et se défont dans les crevasses. Elle déploie des drones mordus par le givre, déroule et enroule sur elles-mêmes des couches sonores neigeuses.Aneira est un disque qui recrée le lent déplacement au bord des abîmes de l’engourdissement. Qui se prolonge indéfiniment dans la trame spectrale du mouvement d’un glacier ou d’un sol gelé en lente fracture. Les cordes sculptent ainsi le poids d’une neige infusée dans l’absence, se démultiplient pour recréer toute l’épaisseur d’un brouillard chargé d’indétermination. Elles offrent une densité rare à l’absence et à l’inhabitable. Guérissent du vide.Un album dans lequel on s’enfonce sans sombrer, maintenu par des montées de tension régulières se pressant dans les membres, par des bourrasques de neige qui prennent à la gorge, et par des boucles de froid se répondant sans cesse dans la moelle.SWQW
Es war natürlich nur eine Frage der Zeit, bis AIDAN BAKER, der ja auch schon einen Beitrag auf dem „Cryosphere“-Sampler, auf dem u.a. auch TROUM und THO-SO-AA zu hören sind und was die erste Veröffentlichung des Labels war, auch ein vollständiges Album auf Glacial Movements veröffentlichen würde. AIDAN BAKERs Sound, wenn ich mir mal zutraue, diesen etwas zu verallgemeinern, passt aufgrund seiner tendenziellen Flächigkeit und Getragenheit auch wirklich sehr gut ins Konzept des italienischen Labels. So ist dann doch fast überraschend, dass „Aneira“ erst im siebten „Lebensjahr“ des Labels erschienen ist, also hören wir mal genau hin, inwieweit sich das Warten gelohnt hat. Langsam und organisch dröhnend, hebt „Aneira“ (was das walisische Wort für „Schnee“ ist) an, so dass man schon fast versucht ist, ungeduldig den Lautstärkeregler nach rechts zu drehen, doch nach etwa zwei Minuten macht sich der überraschend warme Drone Sound hörbar und breit. Nicht zerbrechliche, kristalline Strukturen, sondern die Masse und potenzielle Gewalt des Schnees stehen hier musikalisch im Mittelpunkt. „Aneira“, welches aus einem einzigen, fast 48-minütigen Track besteht, tritt uns indes nicht als monolithischer Block oder Lawine entgegen, sondern als vielschichtige Entität – oder sollte man einfach sagen: als komplexes Lied – wobei sämtliche Klänge von einer auf vielerlei Arten manipulierten 12-saitigen Gitarre erzeugt worden sind. So ertönen Klangschichten, bei denen man das Spielen der Gitarrenseiten noch vernehmen kann, bei denen etwas Zartheit zu vernehmen ist, wie rieselnder Schnee, und doch ist der „große Drone“ fast allgegenwärtig, der zwar auf- und abschwillt, aber eben dann doch die große Klangfläche/Soundscape, die für das Glacial Movements Label geradezu programmatische Schneelandschaft, ausfüllt. Viel organischer und harmonischer als Weißes Rauschen wird diese Schnee- bzw. Klanglandschaft in vielerlei Arten von weiß gemalt, nur ganz vereinzelt sind zaghafte, leicht spröde Akkorde zu vernehmen, vielmehr schiebt sich, wie gesagt, zumeist Schicht über Schicht, freilich ohne dass die Musik dabei zu einem Soundmatsch verschmilzt. Erst nach etwa 40 Minuten „großer Fläche“ rinnen Akkorde aus dem „großen Drone“, der Sound wird insgesamt leiser und ausdifferenzierter, die einzeln gezupften, schwingenden Saiten treten in den Vordergrund. Schneeschmelze oder frisch gefallener, leichterer Schnee? Was man sich zu diesem Soundtrack hinzuvisualisert ist natürlich jedem freigestellt, doch es ist Musik, die zum Träumen, Sinnen und Nachdenken einlädt, wer mag, kann sich auch dem „shoegaze“ widmen, bei aller Kältemetaphorik: Kaltlassen wird einen die Musik nicht, dafür ist sie zu gut. (flake777)BLACK MAGAZIN
Aidan Baker is rarely quiet as his prolific release schedule would attest to and on "Aneira" we find him again assembling his armada of effect pedals in order to amass a rumbling, guitar-led drone. However, "Aneira" comes with a unique approach: a 12 string acoustic guitar is the album's sole sound source. Slivers of bowed guitar and cavernous distortion make up the foundation of the 48 minute album while soft chiming notes and plucked bass strings quiver on the periphery. The result is a grey, clouded mass of tone that cycles through different layers of sound, but largely retains its characteristics. This progresses until the 40 minute mark when manipulated acoustics and looped notes come to the fore, swapping places with the blurred drone and inverting the dynamics of "Aneira" in order to end the album at a high point. - Ryan Potts, ExperimediaEXPERIMEDIA
An entirely different Baker is captured on Aneira (Welsh for ‘snow'), though the mere fact of it being issued on Glacial Movements would imply as much to listeners familiar with the label's output. Recorded at Broken Spine Studios in Berlin, the single-track, forty-eight-minute work features Baker solo and was produced in its entirety using nothing more than an acoustic twelve-string as the sound-generating source. Of course, the playing was subjected to radical processing and manipulation treatments, and as a result the recording is anything but a conventional set of acoustic guitar playing. The instrument's sound is transformed into icy micro-slivers, the music's textural design in keeping with the wintry theme conveyed by the title. In fact, the guitar's sound is altered so consistently throughout the piece that the sudden appearance of recognizable plucks and strums at the forty-minute mark comes as a bit of a shock. Though unexpected, his decision to shift the focus in said manner during the work's closing minutes proves to be a smart one, and it especially seems so when its resolution is reached with a single, lovely strum.
The mood is, naturally, wintry: bleak and introspective, the material conjures the image of someone taking shelter from the sub-zero temperature outside and gazing through frosted, ice-encrusted windows at the slow and relentless accumulation of snow. The music mutates slowly, swelling in size from tendrils to sheets such that, seventeen minutes into the piece, the material more suggests the quiet creak of ice floes breaking apart in the wake of spring's arrival. The words immersive and hypnotic can't help but come to mind as one accompanies Baker on this extended foray into shivering ambient-drone drift and textural soundsculpting.
Already Drowning and Aneira are both high quality additions to what is at this stage a rather staggering discography of releases by the Canadian-born and now Berlin-based Baker. As a side note, it's wonderful to see this ever-prolific creator (who's published books of poetry as well as music) becoming an ever more familiar name in the experimental music scene (whether solo or as part of the duo Nadja) and to see his work bring presented on so many different labels. Baker has worked tirelessly on a huge range of projects for a good many years now, and the evidence at hand suggests that the hard work is paying off. May 2013TEXTURA
The mood is, naturally, wintry: bleak and introspective, the material conjures the image of someone taking shelter from the sub-zero temperature outside and gazing through frosted, ice-encrusted windows at the slow and relentless accumulation of snow. The music mutates slowly, swelling in size from tendrils to sheets such that, seventeen minutes into the piece, the material more suggests the quiet creak of ice floes breaking apart in the wake of spring's arrival. The words immersive and hypnotic can't help but come to mind as one accompanies Baker on this extended foray into shivering ambient-drone drift and textural soundsculpting.
Already Drowning and Aneira are both high quality additions to what is at this stage a rather staggering discography of releases by the Canadian-born and now Berlin-based Baker. As a side note, it's wonderful to see this ever-prolific creator (who's published books of poetry as well as music) becoming an ever more familiar name in the experimental music scene (whether solo or as part of the duo Nadja) and to see his work bring presented on so many different labels. Baker has worked tirelessly on a huge range of projects for a good many years now, and the evidence at hand suggests that the hard work is paying off. May 2013TEXTURA
Recenzja: Aidan Baker jest przede wszystkim bardzo płodnym artystą. Solo i w różnych zespołach nagrał spokojnie ponad 100 płyt. Założył lub współtworzy tak różne projekty, jak metalowe Nadja, Scythling i Adoran, spacerockowe Caudal, Mnemosyne i Whisper Room, etniczno-ambientowy Arc, eksperymentalny B/B/S/ i ambientowy Infinite Light Ltd (o którym pisałem tutaj), a ponadto nagrywa różnorodne i wielogatunkowe płyty solowe, także we współpracy z innymi muzykami, których jest zbyt wielu, by ich tu wymieniać. Napisał też kompozycje dla grających klasykę The Penderecki Quartet i The Riga Sinfonietta. Ostatnio popełnił trzy szeroko zakrojone albumy-projekty, do których nagrania zaprosił w sumie kilkudziesięciu muzyków/wokalistek. Od kilku lat rezyduje w Berlinie, skąd wyrusza w częste trasy po Europie i gdzie nagrywa ostatnie albumy. Co jakiś czas wraca do rodzinnego Toronto, w którym tworzy ze starymi przyjaciółmi i rodziną (Richard i Thomas Bakerowie). Jest multiinstrumentalistą klasycznie wyszkolonym we flecie, ale znanym przede wszystkim z gry na gitarze, a ostatnio także perkusji. Ponadto prowadzi wydawnictwo Broken Spine Productions, w którym wydaje swoją muzykę, ale wciąż publikuje też w wytwórniach rozsianych po całym świecie, których liczba jest nie do okiełznania. Do tego wszystkiego jest jeszcze poetą i w drodze jest już jego piąty tomik. Wszystko rysuje bardzo renesansowy profil artystyczny (choć to pewnie konsekwencja próby utrzymywania się ze sztuki we współczesnym świecie) i aż dziw bierze, że nie pojawił się na blogu już wcześniej – na szczęście sporo Bakera było w audycji. Czas na pierwszą recenzję.
‘Aneira’ została nagrana w styczniu 2013 roku w Berlinie w Broken Spine Studios. Wszystkie dźwięki zostały wygenerowane na dwunastostrunowej gitarze akustycznej, a następnie przetworzone najróżniejszymi efektami. Z tak powstałych elementów składowych Aidan zbudował wielowarstwową i gęsto ustrukturalizowaną kompozycję, która trwa ponad trzy kwadranse. Przez ponad 37 min utwór zmienia się nieznacznie i bardzo powoli. Dźwięki falują i nakładają na siebie nieregularnie. Nawarstwiają i intensyfikują brzmienie, ale też odpuszczają i zostawiają więcej przestrzeni. Tworzywem są pojedyncze szarpnięcia, dłuższe/krótsze akordy i dronowe tony (może zagrane smyczkiem?) oraz tak powstałe dźwięki puszczone od tyłu. Później kompozycja się wycisza, te wszystkie pasaże dźwięków cichną, a na pierwszym planie pojawiają się mocniejsze szarpnięcia pojedynczych strun, z których wyłania się subtelna i melancholijna melodia w stylu slowcore blues. Zwieńczeniem jest długo rozbrzmiewające, powolne szarpnięcie wszystkich dwunastu strun.
‘Aneira’ w języku walijskim oznacza śnieg. Nazwę wydawnictwa można przetłumaczyć na Ruchy Lodowcowe, prowadzi ją Alessandro Tedeschi, który nagrywa jako Netherworld, co z kolei oznacza dolny świat. Muzyka grana przez Tedeschiego zawsze kojarzyła się z lodowcowymi pejzażami i lodowatym, przenikliwym wiatrem. Było też tak na Splicie Nadji i Netherworld pt. ‘Magma to Ice’. Nie inaczej jest teraz z płytą Bakera. Łamiący się i skrzypiący lód, silny i chłodny wiatr, spowijająca mrokiem burza śniegowa. Te obrazy ociepla dopiero końcówka Aneiry, która przenosi nas do drewnianego schroniska pod ciepły kominek z przytuloną ukochaną. Wątek miłosny pojawia się nieprzypadkowo, bo znajdziecie go w wierszu, który Aidan napisał do tego wydawnictwa.
Reasumując płycie czegoś brakuje i ciężko określić czego dokładnie. Końcówka jest wyborna, ale podprowadzenie pod nią za długie i zbyt monotonne, jednak zakończenie bez niego nie zrobiłoby odpowiedniego wrażenia.
Opakowanie: Podobnie jak na innych albumach wydanych przez Glacial Movements oprawa graficzna płyty ‘Aneira’ zawiera przetworzone grafiki i zdjęcia lodu i śniegu. Mroczne, nieoczywiste i trochę za bardzo cyfrowe/komputerowe. Opakowanie to prosty, czteropanelowy digipack, a w środku m.in. wydrukowano wspomniany wiersz artysty. Kierunek artystyczny (prawdopodobnie labelu w całości) wyznaczył Noah M (Keep Adding), który jest także twórcą projektu i grafiki.MUZYKOTEKA
‘Aneira’ została nagrana w styczniu 2013 roku w Berlinie w Broken Spine Studios. Wszystkie dźwięki zostały wygenerowane na dwunastostrunowej gitarze akustycznej, a następnie przetworzone najróżniejszymi efektami. Z tak powstałych elementów składowych Aidan zbudował wielowarstwową i gęsto ustrukturalizowaną kompozycję, która trwa ponad trzy kwadranse. Przez ponad 37 min utwór zmienia się nieznacznie i bardzo powoli. Dźwięki falują i nakładają na siebie nieregularnie. Nawarstwiają i intensyfikują brzmienie, ale też odpuszczają i zostawiają więcej przestrzeni. Tworzywem są pojedyncze szarpnięcia, dłuższe/krótsze akordy i dronowe tony (może zagrane smyczkiem?) oraz tak powstałe dźwięki puszczone od tyłu. Później kompozycja się wycisza, te wszystkie pasaże dźwięków cichną, a na pierwszym planie pojawiają się mocniejsze szarpnięcia pojedynczych strun, z których wyłania się subtelna i melancholijna melodia w stylu slowcore blues. Zwieńczeniem jest długo rozbrzmiewające, powolne szarpnięcie wszystkich dwunastu strun.
‘Aneira’ w języku walijskim oznacza śnieg. Nazwę wydawnictwa można przetłumaczyć na Ruchy Lodowcowe, prowadzi ją Alessandro Tedeschi, który nagrywa jako Netherworld, co z kolei oznacza dolny świat. Muzyka grana przez Tedeschiego zawsze kojarzyła się z lodowcowymi pejzażami i lodowatym, przenikliwym wiatrem. Było też tak na Splicie Nadji i Netherworld pt. ‘Magma to Ice’. Nie inaczej jest teraz z płytą Bakera. Łamiący się i skrzypiący lód, silny i chłodny wiatr, spowijająca mrokiem burza śniegowa. Te obrazy ociepla dopiero końcówka Aneiry, która przenosi nas do drewnianego schroniska pod ciepły kominek z przytuloną ukochaną. Wątek miłosny pojawia się nieprzypadkowo, bo znajdziecie go w wierszu, który Aidan napisał do tego wydawnictwa.
Reasumując płycie czegoś brakuje i ciężko określić czego dokładnie. Końcówka jest wyborna, ale podprowadzenie pod nią za długie i zbyt monotonne, jednak zakończenie bez niego nie zrobiłoby odpowiedniego wrażenia.
Opakowanie: Podobnie jak na innych albumach wydanych przez Glacial Movements oprawa graficzna płyty ‘Aneira’ zawiera przetworzone grafiki i zdjęcia lodu i śniegu. Mroczne, nieoczywiste i trochę za bardzo cyfrowe/komputerowe. Opakowanie to prosty, czteropanelowy digipack, a w środku m.in. wydrukowano wspomniany wiersz artysty. Kierunek artystyczny (prawdopodobnie labelu w całości) wyznaczył Noah M (Keep Adding), który jest także twórcą projektu i grafiki.MUZYKOTEKA
Aneira appears as one long track, and this time round it’s simply Aidan Baker on his own with a twelve-string acoustic guitar. This is a piece which is far more isolationist than that simple statement might at first appear, as Baker uses the instrument as a sonic generator to produce a whole host of glacial textures and tones. While the sound of steel strings is still evident in the rustling, shimmering noises, their twanging rustle sometimes brings to mind the wind rattling the ice-clad rigging of a wooden sailing ship stuck fast in ice, as do the ominous groans and drones which shudder and heave at the low end.
As listens go, this one is often quite oppressive, and there’s no denying that Baker has captured an impressionistic portrait of forces of nature in slow, glacial motion. There is an all-encompassing feeling of constriction, as if lungs and ribcage are being gradually compressed, like the hull of the notional ship or the great (Ant)Arctic floes themselves as they push against each other while the ocean freezes tighter and tighter. The seemingly endless grind captures the lonely, eternal night of the polar extremes, and there is definitely little feeling that little natural light ever falls during the first forty minutes spent in the virtual frozen wastes – but then comes relief in fragmentary glimpses of Fahey-esque melodic flickers shining over the horizon like the long-awaited dawn.
Melancholic and attenuated they might be, and all the while the harsh environment they enter continues to rage its uncaring storm, but tentatively, as the brightness strengthens, so the darkness inevitably fades and warmer colours start to spread. Waiting out the storm brings its own reward, and the relief that the uncoiling, thawing sound that these strings bent and thrumming provides is almost physical.FREQ MAG
As listens go, this one is often quite oppressive, and there’s no denying that Baker has captured an impressionistic portrait of forces of nature in slow, glacial motion. There is an all-encompassing feeling of constriction, as if lungs and ribcage are being gradually compressed, like the hull of the notional ship or the great (Ant)Arctic floes themselves as they push against each other while the ocean freezes tighter and tighter. The seemingly endless grind captures the lonely, eternal night of the polar extremes, and there is definitely little feeling that little natural light ever falls during the first forty minutes spent in the virtual frozen wastes – but then comes relief in fragmentary glimpses of Fahey-esque melodic flickers shining over the horizon like the long-awaited dawn.
Melancholic and attenuated they might be, and all the while the harsh environment they enter continues to rage its uncaring storm, but tentatively, as the brightness strengthens, so the darkness inevitably fades and warmer colours start to spread. Waiting out the storm brings its own reward, and the relief that the uncoiling, thawing sound that these strings bent and thrumming provides is almost physical.FREQ MAG
Mit “Aneira” (walisisch für Schnee) veröffentlicht der kanadische Multiinstrumentalist Aidan Baker einen 48-Minuten-Ambient/Postrock-Track für das italienische Glacial-Movements-Imprint. Bekannt auch durch seine Kollaborationen mit Tim Hecker und dem zeitgenössischen Klassik-Ensemble The Penderecki Quartet, entlehnt Baker die Idee hinter “Aneira” der Robert Fripp’schen Soundästhetik auf dessen “Frippertronics” und erweitert diese. Die durch Effektgeräte modulierte, und mit unterschiedlichen Techniken gespielte 12-String-Gitarre wirkt wie unter meterhohen Schnee, direkt auf die gefrorene Erde geschoben. Lange, sich umschlingende Harmoniebögen und eine sich behutsam aufbauende Dramaturgie lassen das Stück beben und schlussendlich zum Brodeln bringen, die Schneedecke schmilzt und die erkaltete Erde erwärmt sich. Selten wurde der Übergang zwischen Winter und Frühling so dringlich nachempfunden, dieser kleine Moment, in dem das Leben nach langem Warten wieder von unten durch den Boden bricht. Baker hat in den letzten Jahren auch mehrere Poesiebücher geschrieben. Das ist mehr als deutlich zu spüren.DE-BUG
GO-MAG (June 2013)Much like my approach to Merzbow's prolific schedule, I take a similar tact when indulging in the work of Aidan Baker and Nadja. There is simply too much material coming out under those guises to stay engaged in without quickly becoming burnt out. So again, I am happy to infrequently dabble and keep my interest piqued, which is the case with both this solo release and collaboration with noted minimalist project Troum. In this case, Baker on his own may waiver, but bolstered by collaborators he does extremely well.
Aneira is a single, 47-minute piece sourced exclusively from the use of a 12 string guitar. Baker chose not to just process the recordings but also to utilize different preparations in his playing of the instrument, to coax out sounds that bear little to no resemblance to what it began with. Early on there are hints of the source, from the occasional metallic rattle to the scraped sound of a guitar string, however the larger portion of the material is further divorced from its origins.
Most of it sticks to an undulating, understated melody that resonates throughout the entire album. At times he opts for more clichéd strategies, such as reversed playing that could have been culled from any similar ambient recording. His use of occasional clattering dissonance juxtaposed with calm passages is more effective and captivating, however, and it is on those moments where it shines. There are times where it feels it could have benefited from a bit more editing, however.BRAINWASHED
Aneira is a single, 47-minute piece sourced exclusively from the use of a 12 string guitar. Baker chose not to just process the recordings but also to utilize different preparations in his playing of the instrument, to coax out sounds that bear little to no resemblance to what it began with. Early on there are hints of the source, from the occasional metallic rattle to the scraped sound of a guitar string, however the larger portion of the material is further divorced from its origins.
Most of it sticks to an undulating, understated melody that resonates throughout the entire album. At times he opts for more clichéd strategies, such as reversed playing that could have been culled from any similar ambient recording. His use of occasional clattering dissonance juxtaposed with calm passages is more effective and captivating, however, and it is on those moments where it shines. There are times where it feels it could have benefited from a bit more editing, however.BRAINWASHED
The single, same-titled track slash album by Aidan Baker is a 47+ minute continuous ambient drone, which slowly evolves and recedes back to its harmonic elements as if time simply stood still. The aesthetic of the piece is very organic, drawing only on the sounds from Baker’s 12-string guitar, which were later manipulated even further to elicit a wide range of textures, frequencies and din. The title of the album,Aneira, means ‘snow’ in Welsh, and thus appropriately fits on the Glacial Movements label, which has been gifting us with sounds of isolationist ambiance and icy soundscapes since 2006. And just like the snowflake, unique in its infinite molecule configuration, the music on Aneiracontinues to slowly drift, layer and melt. Berlin-based Baker is extremely prolific, and in this year alone has already accumulated half-a-dozen releases! Among them I recommend you look into his collaboration withA-Sun Amissa, titled Scarpe Sensée(Drowning, 2013), his work withPlurals on Glass Crocodile Medicine(Latitudes, 2013) and a very interesting solo record on Gizeh, titled Already Drowning. The latter is a fascinating collection of songs“inspired by various myths and folktales about female water spirits”, each track featuring a different guest vocalist. And as always with Baker’s releases, it’s nearly impossible to keep up!HEADPHONE COMMUTE
Continua l’instancabile opera di Aidan Baker, nell’anno corrente già oltre quota dieci titoli tra lavori solisti e non (Caudal/Nadja), questa volta a contatto con l’habitat musicale della Glacial Movements, nel quale, visto l’archetipo stilistico dell’etichetta di Alessandro Tedeschi, il canadese può tornare a sfoggiare tutta la sua vena ambient, mai negata o abbandonata, ma spesso lasciata aperta a commistioni post-rock, come ad esempio nei sempre recenti Smudging o Already Drowning.
La luce fredda sotto la quale va inquadrato questo lavoro, però, non vuole richiamare paragoni con il Permafrost di turno, stavolta infatti non siamo immersi in quella totale asetticità elettronica köneriana, ci si rifa invece a quel “gelido calore” (l’ossimoro più scontato che esista) di Netherworld, che coi Nadja collaborò in Magma To Ice (2008).
Aneira (“neve”, da una non meglio precisata radice linguistica gallese) racchiude in sé l’essenza di quei paesaggi resi immobili, ibernati, come tumulati dalle nevi, ma non per questo morti. Sotto la coltre vitrea di drone boreali, ricavati per intero armeggiando su di un’acustica dodici corde che dà risultati simili al Gentile Under The Snow, c’è un cuore, e l’eco dei suoi battiti s’insinua tra crepe microtonali per arrivare agli ultimi sette minuti di armonie sussurranti.THE NEW NOISE
La luce fredda sotto la quale va inquadrato questo lavoro, però, non vuole richiamare paragoni con il Permafrost di turno, stavolta infatti non siamo immersi in quella totale asetticità elettronica köneriana, ci si rifa invece a quel “gelido calore” (l’ossimoro più scontato che esista) di Netherworld, che coi Nadja collaborò in Magma To Ice (2008).
Aneira (“neve”, da una non meglio precisata radice linguistica gallese) racchiude in sé l’essenza di quei paesaggi resi immobili, ibernati, come tumulati dalle nevi, ma non per questo morti. Sotto la coltre vitrea di drone boreali, ricavati per intero armeggiando su di un’acustica dodici corde che dà risultati simili al Gentile Under The Snow, c’è un cuore, e l’eco dei suoi battiti s’insinua tra crepe microtonali per arrivare agli ultimi sette minuti di armonie sussurranti.THE NEW NOISE